Skleroterapia - jakie preparaty wykorzystuje się do zabiegu?

17.11.2021

Skleroterapia to jeden z najczęściej przeprowadzanych zabiegów u osób z problemem żylaków. Coraz więcej pacjentów, u których stopień zaawansowania choroby pozwala na skorzystanie z tej metody podejmuje decyzję o leczeniu. Skleroterapia pozwala powstrzymać zmiany w obrębie naczyń żylnych i zapobiec dalszemu rozwojowi choroby. Zainteresowanie tym rodzajem terapii rodzi jednak wiele pytań, m.in. o to, w jaki sposób się ją wykonuje. Wiadomo powszechnie, że do skleroterapii można wykorzystać środki obliterujące w piance lub płynie. Jakie składniki zawierają i na czym opiera się ich skuteczność?

Co warto wiedzieć o preparatach do skleroterapii?
Udając się do lekarza nie trzeba bać się o bezpieczeństwo stosowanych preparatów. Flebolodzy przeprowadzający zabiegi korzystają wyłącznie z przebadanych, certyfikowanych wyrobów medycznych. W przypadku prawidłowej klasyfikacji pacjenta do terapii, nie będą powodować działań niepożądanych. Zadaniem takich preparatów, niezależnie od ich konsystencji jest zmniejszenie przypływu krwi w danym naczyniu, a w konsekwencji jego obkurczenie, zwłóknienie i wchłonięcie. Muszą zawierać więc odpowiednie składniki chemiczne o działaniu drażniącym.

Jakie rodzaje środków stosuje się do skleroterapii?
Można wyróżnić kilka najpopularniejszych typów sklerozantów. Najczęściej stosuje się środku oddziałujące na komórki tłuszczowe (lipidowe), które są składnikiem ścian naczyń żylnych. Wyróżnia się tutaj przede wszystkim polidokanol związek organiczny z grupy polieterów oraz siarczan tetradecylu sodowego (STS). Podawane cienką igłą reagują z warstwą lipidową, uszkadzają śródbłonek naczynia i powodują jego zamknięcie. W innym sposób działa natomiast chlorek sodu i roztwór glukozy. Substancje te zalicza się do środków hipertonicznych, o większym ciśnieniu osmotycznym niż komórki żył. Powodują przez to utratę wody w naczyniu, a w konsekwencji jego kurczenie i obumarcie. Istnieją również preparaty takie jak ałun chromowy glicerolu, który drażni śródbłonek żyły i uszkadza białka stanowiące budulec jej ściany.